بیشتر خودروهای مدرن روی هر چهار چرخ خود ترمز دارند که توسط یک سیستم هیدرولیکی کار می‌کند. ترمزها ممکن است از نوع دیسکی یا کاسه‌ای باشند.

ترمزهای جلو نقش بیشتری در توقف خودرو نسبت به ترمزهای عقب دارند، زیرا ترمز کردن، وزن خودرو را به سمت جلو و روی چرخ‌های جلو منتقل می‌کند.

بنابراین بسیاری از خودروها دارای ترمزهای دیسکی هستند که عموماً کارآمدتر هستند و در جلو و ترمزهای کاسه‌ای در عقب قرار دارند.

سیستم‌های ترمز تمام دیسکی در برخی از خودروهای گران‌قیمت یا با عملکرد بالا و سیستم‌های تمام کاسه‌ای در برخی از خودروهای قدیمی‌تر یا کوچک‌تر استفاده می‌شوند.

ترمزهای دیسکی

نوع پایه ترمز دیسکی، با یک جفت پیستون. ممکن است بیش از یک جفت یا یک پیستون وجود داشته باشد که هر دو لنت را مانند مکانیسم قیچی از طریق انواع مختلف کالیپر - کالیپر نوسانی یا کشویی - به کار می‌اندازد.

ترمز دیسکی دارای دیسکی است که با چرخ می‌چرخد. دیسک توسط یک کالیپر احاطه شده است که در آن پیستون‌های هیدرولیکی کوچکی وجود دارد که با فشار سیلندر اصلی کار می‌کنند.

پیستون‌ها روی لنت‌های اصطکاکی فشار می‌آورند که از هر طرف به دیسک می‌چسبند تا آن را کند یا متوقف کنند. لنت‌ها به گونه‌ای شکل گرفته‌اند که بخش وسیعی از دیسک را بپوشانند.

ممکن است بیش از یک جفت پیستون وجود داشته باشد، به خصوص در ترمزهای دو مداره.

پیستون‌ها فقط مسافت بسیار کمی را برای اعمال ترمز طی می‌کنند و لنت‌ها هنگام رها کردن ترمزها به سختی از دیسک جدا می‌شوند. آنها فنرهای برگشتی ندارند.

وقتی ترمز گرفته می‌شود، فشار سیال لنت‌ها را به دیسک فشار می‌دهد. با برداشتن ترمز، هر دو لنت به سختی از دیسک جدا می‌شوند.

حلقه‌های آب‌بندی لاستیکی دور پیستون‌ها طوری طراحی شده‌اند که با ساییده شدن لنت‌ها، پیستون‌ها به تدریج به جلو بلغزند، به طوری که فاصله‌ی کوچک ثابت بماند و ترمزها نیازی به تنظیم نداشته باشند.

بسیاری از خودروهای جدید دارای سیم‌های حسگر سایش هستند که در لنت‌ها تعبیه شده‌اند. وقتی لنت‌ها تقریباً فرسوده می‌شوند، سیم‌ها نمایان شده و توسط دیسک فلزی اتصال کوتاه می‌شوند و یک چراغ هشدار دهنده روی صفحه کیلومتر روشن می‌شود.